۱۳۹۲ اردیبهشت ۱۹, پنجشنبه

برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت

یکی از سوء تفاهماتی که بسیار در گفتگوهای سیاسی بین کاربران شبکه های اجتماعی مشاهده میشود عدم تشخیص مناسب برای کاربرد برنامه های کوتاه مدت و دراز مدت است . بارها شاهد بودیم که در مباحثه های گوناگون فرد یا افرادی در خصوص مشکلی فراگیر صحبت از فرهنگ سازی میکنند بدون آنکه در نظر بگیرند معضل مورد نظر بسیار بحرانی شده و نیاز به اقدامات مناسب به صورت سریع دارد .
فرض کنید بیماری که دندانی خراب و کاملا فاسد از ریشه دارد و از شدت درد به خود میپیچد و نیاز مبرم به جراحی و بیرون کشیدن آن عضو فاسد دارد ؛ حال گفتگو درمورد فرهنگ بهداشت دهان و دندان در عین اینکه درست است ولی مشکل گشا نیست . درست است که نمیتوان منکر لزوم مسواک زدن در نوبتهای متوالی در روز شد ولی در خصوص بیمار مورد نظر صحبت از این که جراحی فایده ندارد و اگر این دندان فاسد کشیده شود باز هم چون فرد مورد نظر عادت به رعایت بهداشت ندارد دوباره دندان دیگری از او فاسد میشود کاملا احمقانه است . پر واضح و روشن است که باید در زمانی که مشکل یک بیمار حاد شده دست به اقدامات فوری و در صورت لزوم جراحی و حتی قطع عضو زد و سپس در خصوص پیشگیری از تکرار بیماری اقدام کرد ؛ نه اینکه برای بیماری که دچار قانقاریا شده ؛ به جای جراحی و قطع عضو پیشنهاد شرکت در دوره های آموزش بهداشت و ضد عفونی کردن زخم و ...تجویز کنیم  و بگوئیم اگر فرهنگ لازم را یاد نگیرد باز هم دچار همین مشکل خواهد شد .  بدیهی است بیمار قبل از رسیدن به محل کلاس در اثر شدت بیماری فوت خواهد کرد .
اینچنین است که برخی از دوستان در خصوص مشکلات حاد جامعه کنونی همواره دم از فرهنگ سازی و اقداماتی میزنند که جزو برنامه های بلند چندین و چند ساله است و همانطور که عرض شد نمیتوان اقدامات زیربنائی را رد کرد ولی تکیه صرف به چنین اقداماتی  و روبرگرداندن از اقدامات فوری و قاطع درمانی منجر به فروپاشی جامعه خواهد شد و دیگر جامعه ای باقی نخواهد ماند که در درازمدت برنامه های اصلاحی برای آن پیاده کنیم .