وقتی به دوران کودکی خودم نگاه میکنم یادم میاد یکی از عمومی ترین قصه ها برای کودکان قصه بزبز قندی بود. یک قصه سرشار از خشونت و وحشت. بچه هایی که تنها میمونن؛ گرگی که خودش رو جای مادر بچه ها جا میزنه؛ بچه هایی که خورده میشن! بزی که میره شاخش رو تیز میکنه و میزنه شکم گرگ رو پاره میکنه ... خب درسته که جامعه ما یک دوره جنگ رو پشت سر گذاشته و همینطور ناهنجاریهای ناشی از فقر و بیکاری و خشونت سیستماتیک حکومت رفتار عمومی رو متاثر از خودش کرده ولی اون قصه های قدیمی هم در شکل گیری خشونت در ذهن ما بی تاثیر نبوده. مثلا شما نگاه کن ببین این اروپاییها و آمریکاییها چقدر به مواد روان گردان علاقه دارن. خب برای اینکه از بچگی براشون قصه آلیس در سرزمین عجایب خوندن. یه سوراخ خرگوش که وقتی بری داخلش از صفر تا صدش فقط تو هپروت اتفاق میفته.
